Ad Absurdum

This manga is one of the funniest I've ever read (it's funny because it's true) and I relate to the main character on a truly spiritual level :D

The main character is Sakaguchi Ryou (the "fudanshi" from the title) - a high school student whose greatest passion is BL (Boys Love) manga. He's not gay, he just loves BL and would really like to have more like-minded friends. Because his best friend - Nakamura - while being quite understanding of Gucchi's passion, doesn't share the interest and occassionally looks at Gucchi weirdly. Or with despair.

However, later Gucchi does meet a fujoshi freind - Nishihara Rumi - and the two couldn't be happier than discussing favourite pairings, anime, manga, slashing real people etc. They get on really well - to the point Nakamura asks himself (and them as well) why they aren't a couple since they share the same interests and seem to have great fun together.

Yes, he clearly ships them. Although it seems he ships them quite in vain because both say they don't see the other as anything other than a "fu" friend - sort of like a comrade in arms (BL is srs bizns, guys).

And that's another thing I like about this manga: the total lack of romance. Admittedly, at the end of 1st volume, there is something like additional yonkoma showing another character: Yamashita, who has a gigantic crush on Sakaguchi. To which Gucchi is completely oblivious. But in general, we get exactly what it says on the tin: fudanshi koukou seikatsu, which means: the high school life of a fudanshi. And it is hilarious. The manga is also well-drawn (I'd almost say 'pretty') and relatable to every otaku/slasher/fujoshi/fudanshi.

There's a similar - at first glance - manga and anime: Watashi ga Motete Dousunda (English title: Kiss Him, Not Me!, polski: "Pocałuj jego, kolego!" wydawane przez Kotori), telling a story of a fujoshi, but in my opinion Fudanshi Koukou Seikatsu is better. Funnier and does not have the harem-type romance (totally realistic that, totally). But to each his or her own, I guess.

Anyway, the manga will be released in English on June 1st - go check it out. And in the meantime, you can also check the anime - it's not as prettily-drawn as manga, but it does have a fantastic opening and a very good ending and Hatano Wataru singing them and voicing the main character. It is a real shame the anime did not include the story of Gucchi discovering BLCDs. Nishihara lends him one CD at one point, but Gucchi is sort of freaked out the uke sounds like Nakamura. He very well could be, especially if his voice actor starred in some BL dramas in real life. Hatano-san certainly did and how hilarious it would be if the anime went that route: creating a tiny in-universe snippet of the CD Gucchi listens to, with Nakamura's seiyuu as uke and Sakagucchi's seiyuu as seme. Gucchi could get a double freak-out :D

So yeah, read or watch, and if you decide you like the visual style of the manga, you can also check other stories by Michinoku Atami. Beware though, they are all prettily drawn but it's all m/m porn. With feelings, tho :D

Returning from the dead because I've found a new, sort of, fandom. Tying nicely with my not-so-recent interest in learning Japanese (2nd year course and I can confidently state I can say a bit more than "My cow is red" now. But only a bit.). And I said "fandom", but in reality I'm just obsessing over one voice actor. But there sort of seems to be a seiyuu fandom, so well... let's go with that for now.

OK, starting at the beginning. Last year by total accident I stumbled on Yuri!!! on ICE. I actually saw the fan merchandise (pins to be exact) with the title and I remembered I thought 'Why is it named yuri when it looks like yaoi?' LOL, famous last words.

Anyway, long story short, I liked the show but I'm not going to describe/review etc. it because you can find those things all over the net now. I do recommend it though - funny, interesting plot and great characters. And music. Music was good. The opening I liked right from the start, but the ending sneakily grew on me, since I'm not really into that music genre. And I sort of found it really funny that the guy singing the ending was also the voice actor for one of the characters. DIY, that's what I always say.

Also at about the same time I finally caved and bought the first volume of Saezuru Tori wa Habatakanai manga. It was published in Polish by one of our manga publishers a couple of years ago, but I always had my doubts about the title. I mean, lewd masochistic Yakuza boss... *makes sort of WTF face*. Plus the cover art of that first volume did not inspire confidence in the title either.

But well, I did like other books by the same mangaka: Yoneda Kou. So I thought, eh, maybe it's not that bad... One volume will not ruin my finances and the worst case scenario is I will never read it again.

So I bought it. And whoa, I did not expect to actually like it that much. Because even if the blurb at the back and general plot descriptions seemed iffy, the plot was really good, the characters sufficiently nuanced to hold attention and the drawings nothing to sneer at either. Yes, we do have that masochistic Yakuza boss there (Yashiro), but he's actually not a drooping infuriating uke, but quite a commanding presence. And then there's his big oaf of a bodyguard (Doumekiiii) and his subordinates/lackeys (Nanahara and Sugimoto mostly) and his bosses (Mizumi-san is scary af in the right light. And Hirata-san is just plain bastard). Oh, and there's also sex, so you know, if you wanted to give it a go, be prepared for it. And yes, it is yaoi.

Anyway, I got the remaining two volumes and got through them in two days. One of the best stories I've ever read.
And in the course of looking through internets for all things Saezuru Tori related I also saw there was someting like a drama CD made for the manga. Cool, I thought. Maybe will check it some day.

And then I heard in some youtube video a new word: "fudanshi". What the hell is that? Uncle Google helped and lo and behold, not only did I find the definition of the word, but I also found Fudanshi Koukou Seikatsu anime.

And let me tell you, it's not every day that you see something so relatable (LOL, but yes). I'm much much less obsessed than Gucchi but the general set up is there, complete with a 'normal' friend to whom I sometimes babble about fandoms/pairings and the likes and he bears it stoically and doesn't roll his eyes too much. And sometimes even gets into those fandoms himself (Whitechapel was a big hit heheheh).

Only, we're not actually in high school anymore. We did meet in high school, though. I sometimes wonder if Sakaguchi and Nakamura will end up similarly: Nakamura married, but still friends with Gucchi, who still babbles to him about fandoms and yaoi manga :D

So yes, all 12 episodes of Fudanshi Koukou Seikatsu were watched in one go (well, each is only 3-4 minutes long), and upon hearing opening and ending I was like YES, THIS MUSIC, GIMME MORE. WHOSE IS THAT AMAZING VOICE?

Apparently it was the voice of the main character in the anime (Sakaguchi) and the actor voicing him is - now pay attention - Hatano Wataru.

The guy who sang the ending for Yuri!!! on ICE.

The guy who I read voiced Doumeki on Saezuru Tori wa Habatakanai drama CD.

Coincidence? Or is it? :D

So now I'm kinda obsessing over Hatano-san's work. And I'm sort of going through all (or at least as many as I am able to get my hands on) the drama CDs and singles/albums he released. This is certainly an... interesting experience. Because he's very er... prolific in the BL (boys love) drama CDs department.

To be honest, though, I haven't laughed that much since seeing Macierewicz/Misiewicz memes. Or possibly writing Kaczyński/Tusk slash (sorry, this joke is only understandable to Polish poeple). Because, really, hearing your favourite seiyuu moaning, panting and making sucking, slurping and kissing noises is certainly a novel experience. One that makes me totally appreciate Japanese approach to entertainment. I had no idea such a huge market existed - I mean BL really: manga, drama CDs, games (I'm still not sure what those otome games are, hmmm). We here - up West, let's say - are like those cats in the desert: we have no hope of comprehending this litter box.

Also, Hatano-san's dedication to his work is a thing of beauty *chokes on laughter*. All the seiyuu really - damn, those things require some serous skill. I'm even inclined to think voice actors are better than actors who work with their body (for lack of better definition). I mean, it's obviously a completely different thng, but I'm possibly slightly in favour of seiyuu. I mean, listen to this and remember the backing vocals are done by Hatano-san as well. BTW, it's a song, so completely work-safe, if anyone had any doubts.

So yeah, currently I die of laughter a bit each day, but it will be a very nice way to go. Also, all laughter aside, listening to those CDs is a great way to familiarise oneself with how Japanese speak and it's actually a great help in learning Japanese. We're not exposed to this language the way we are to English - practically since birth - so having this opportunity to listen to the cadence, accent (though I still cannot hear that), vocabulary etc. is honestly helpful.

And next time: Fudanshi Koukou Seikatsu and why Michinoku Atami is a goddess.

No więc owszem, dalej się jaram tym fandomem niemożebnie. Bardziej chyba, niż jako dziecko :D
Aktualnie mam w czytaniu "Pan Samochodzik i Niewidzialni", a w słuchaniu audiobooka "Pan Samochodzik i Księga Strachów". Słucham w zasadzie tylko w weekendy, kiedy akurat robię coś innego, acz nieabsorbującego myślenia, i muszę czymś zająć mózg. Póki co jestem w połowie: ciotka Zenobia rządzi i znęca się nad Tomaszem, stosując wobec niego chwyty dżudo. Są harcerze, ruiny, pojawia się broń gazowa (o jaaaa cie), a Tomasz próbuje się odgryźć Zenobii, ale na razie kiepsko mu to wychodzi.

"Niewidzialnych" prawie kończę (chyba jeszcze ze 3-4 rozdziały), ale dziś myślałem, że zejdę ze śmiechu. Jakiś typ prawie się oświadcza Tomaszowi - no dobra, pomylił pokoje i było ciemno - a potem Tomasz mu klaruje, że jest podobnie "subtelny i delikatny", co dziewczyna, do której typ szedł w tych ciemnościach :D

Jeżeli myślicie, że jest to wyrwane z kontekstu i dlatego brzmi jak brzmi, to nie jest. Proszę uprzejmie, rozmowa Tomasza z typem o pannie Monice, współpracowniczce Tomasza:

- Ona jest detektywem - powiedziałem.
- Co takiego? - aż usiadł, bo do tej pory chodził nerwowo po pokoju.
- Słyszał pan, co powiedziałem? Jest detektywem.
- Państwowym?
- Jak najbardziej.
- W milicji?
- W Ministerstwie Kultury i Sztuki.
- Tam też pracują detektywi?
- Oczywiście. Zajmują się wykrywaniem nielegalnego handlu dziełami sztuki, demaskowaniem fałszerstw i tym podobnymi sprawami.
- Monika? - kręcił głową. - Myślałem, że ona jest subtelną, delikatną panienką, która pracuje w muzeum.
- Jest subtelna i delikatna - potwierdziłem. - Tacy muszą być detektywi w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Ja też jestem podobny.

Normalnie Nienacki wyprzedził swoje czasy z tą genderową agitacją :D

Waldek Batura jest również. Na początku zbrzydza Tomasza pannie Monice jak może, a potem dzwoni do Tomasza po nocach, przez co Tomasz nie może spać. W końcu zaczynają współpracować, tylko że potem wychodzi jak zawsze (foe yay FTW).

I to będzie totalna herezja i profanacja co teraz powiem, ale mój head-canon jest taki, że Batura jest bi. A nie jestem specjalnym fanem head-canonów, które nijak się mają do tekstu. Ale to, jak się tak na serio przyjrzeć temu, co jest w książce, tam jakby jest.

I z tą niepokojącą myślą was zostawię. Przyjemnych snów.

Ostatnio przypominam sobie kanon Pana Samochodzika i czuję potrzebę podzielenia się tym faktem z tzw. ogółem (czyli 2-3 osobami, które czytają ten wpis). Otóż zacząłem znowu czytać serię bo ostatnio filigranka wspomniała o akcji pisania do polskich fandomów (na 11.XI), forum Mirriel itp. i czytając to forum przypomniałem sobie jak to kiedyś odgrażałem się, że napiszę jakiś totalnie epicki slashowy fik do Pana Samochodzika. Z tą epickością to jeszcze trzeba poczekać aż będę miał ze 3 miesiące wolnego (a może do emerytury ha ha), ale coś mniejszego może się udać.

Na pierwszy ogień idą książki, gdzie się przewija Waldemar Batura (za to akurat mogę bez skrupułów zwalić winę na Fili): dawny kolega ze studiów pana Tomasza, a teraz ktoś w rodzaju arcy-wroga. I wiecie co? robi się trochę dziwnie.

"Niesamowity dwór" pamiętałem jeszcze jako tako, raczej mniej niż więcej, ale ogólnie zaskoczenia na Baturowym froncie nie było. To znaczy jest w książce takie bardzo fajne miejsce, z którego można by wysnuć całe AU gdzie pan Tomasz i Batura razem jeżdżą po kraju i zagranicy, rozwiązując zagadki historyczne. Tęsknota pana Tomasza za takim światem jest wręcz namacalna :D

Że zapodam cytat: Jakże wspaniałym kompanem mógłby być dla mnie, gdyby nie te jego skłonności, zbyt wielkie pragnienie posiadania pieniędzy. Ileż niezwykłych zagadek moglibyśmy wspólnie rozwikłać...

Gwoli ścisłości dodam tylko, że wyżej wspomniane skłonności, to skłonnosci przestępcze (żeby se przypadkiem ktoś nie pomyślał, że zrobiło się jeszcze dziwniej).

No, więc można by w ten deseń i mielibyśmy naszych rodzimych art history husbands, czy jak to tam teraz hipsterska młodzież określa.

Dziś zacząłem czytać "Zagadki Fromborka" i przy drugim rozdziale myślałem, że normalnie zejdę. Przy opisie postaci Waldka mało co nie wciągnąłem właśnie pitej herbaty przez nos. Sil wu ple: tok myślowy pana Tomasza na widok Sz.p. Batury:

Kim był Waldek Batura? Szczupłym, średniego wzrostu smagłym brunetem o gładko zaczesanych włosach. Miał twarz delikatną i piękną jak kobieta.

To, przyznaję, mię powaliło niczym lewy prosty :D Kurde, nie pamiętałem tego fragmentu, albo nie zwróciłem na niego uwagi jak czytałem książkę te prawie 20 lat temu, ale ubaw jest przedni, a konkluzja taka, że Tomasz/Waldek Batura nabiera niewątpliwego kanonicznego zabarwienia.

Z innych ciekawych rzeczy, to wcześniej pan Tomasz zauważa bardzo przytomnie, a jednak nieoczekiwanie, że w kawiarni, w której siedział zobaczyć można było wieczorem mnóstwo ładnych dziewcząt i chłopców ze szkół artystycznych. Plus w następnym rozdziale pojawia się Baśka - chłopak, ale tak przezwany bo z urody przypominał dziewczynkę.

Ehem. No mówiłem, że się robi dziwnie. Ja tam nie wiem, może tą książką powinna się zająć jakaś komisja bo co ta młodzież czyta? Niby klasyka, a tu takie genderowe świństwa. I to jeszcze u autora lektury szkolnej. Horror.

So, there are several ways to continue. There are rumours about a possible Downton Abbey film where Thomas could get his happy ending. If Julian Fellowes actually realised gay men lived in relationships (with other gay men - just a clarification) before 1967, it could be done via storyline Agatha Christie would be - if not proud of - then at least somewhat favourable towards. Let me tell you my conspiracy theory.

Do you remember lady Edith marrying? Good. So, the chap she's married is Bertie Pelham, Marquess of Hexham. But before he got the title, his cousin Peter was the Marquess of Hexham. Now, Bertie spends really an inordinate amount of time talking about this cousin of his. That he's an "arty type rather than sporty, if you know what I mean", that he often travels to Tangiers to paint "boys, scenes of local life" and "young fishermen", that he likes poetry and he's generally a gentle soul.

And then, much later on when he's about to marry Edith, Bertie's mother all but says that Peter's conduct was questionable/immoral.

Yes, Mr Fellowes, we get it: cousin Peter is gay. But why shove this fact at the audience with such determination, hmm?

Bertie inherits the title because Peter dies in Tangiers. Of malaria and just as he was all set to marry some girl. Interesting, eh? Of course he had to marry: to ensure there was an heir to the title, perhaps because his family was really pushing. But when Bertie gets to Tangiers, he later tells Edith that Peter had already been buried. So he (and we as an audience) never actually saw Peter's body.

My totally brilliand and very plausible theory is that Peter faked his death to have the family/marriage etc. off his back. He just couldn't hand down the title to Bertie but with his death, Bertie gets the title and will marry and will preserve the line and all those things a marquess should do.
And honestly, I wouldn't put that much stock in this theory (even if it is brilliant) if cousin Peter wasn't so much talked about. If he was just mentioned is passing - fine, but Bertie talks endlessly about him and that makes me suspicous of Mr Fellowes's intentions.

And another - purely fanfic - method of fixing things is to go the Jeeves/Wooster route and have Master George, all grown-up of course, become Thomas's lover. I know, the solution is brilliant in its simplicity, isnt it? :D

A few days ago I finished watching Downton Abbey: re-watching first three seasons and watching seasons 4, 5 and 6 for the first time. And yes, it's still a great period drama, great story with great characters, but there are curious instances of really odd writing on Julian Fellowes's part. Which I don't entirely like.

'Cos really. Mary "sensing" the moment Matthew was injured? Or Daisy "sensing" the moment William was injured? Or Baxter galloping back to the house to check up on Thomas? I mean good thing she did, but that was a particularly WTF moment - there was literally no reason for her to do so.

So take note, fanfic writers: Downton Abbey actually is a legitimate soulmates universe.

Anyway, let's start with the things I liked in the series before the complaining begins (and won't that be fun).

The opening scenes, I just love the opening scenes: when that fateful telegram is being sent, then Bates on the train, but most of all the first scene in the house. How the scullery maid is the first to wake and then wakes the maids, and how the camera follows first her, then a maid then a footman and so on. There are few words, but we can immediately see the hierarchy among the servants and we can also see interior of the house. Brilliand scene done in one long shot I think.

Then the characters. Apart from the obvious one(s), I really liked Spratt. He's a massive snob, talks entirely without moving his upper lip and he's the Dowager Countess of Grantham's (a.k.a. grandma Grantham's) butler who first appeared in season 3 if I remember correctly. I thought it would be a one-time appearence, but later we see a bit more of him, particularly when the Dowager hires a new lady's maid, Denker. The two, that is Denker and Spratt, are the sort of a duo whose mutual dislike for each other makes for a great on-screen relationship.
Denker is quite a character in herself actually and between her and Spratt, there's never a dull moment in the Dowager's house.

Also it turns out much later on that Spratt has got another career apart from butler-ing. I'm not telling what it is in case someone who hasn't seen the series is reading this. Fat chance, I know, but it was a very amusing surprise and it'd be pity to spoil it.

Here, have the picture of Denker and Spratt instead:



Another thing/character that I liked - and I thought I actually wouldn't - was lady Rose. At the beginning she's just this horrible brat always sneaking out to meet her friend (a married man - shocking, I tell you) or to a jazz club (the dancing is outrageous) and generally being a silly bint. But then she changes, grows up, sort of and is actually a very likeable character.

Also, at the end lady Edith finally finds the right man to marry and lives happily ever after with him. Which is nice. After all her marriage prospects turn to dust (Strallan's "I can't do it" in front of the altar was particularly amusing), she marries a man who not only has loads of money and a castle, but seems to genuinely love her.

And this concludes the saccharine part of these ramblings. Next part will ooze bitterness. Because my spirit animal the special snowflake I took a liking to an NT character (must protect. it's a tribe thing) Mr Barrow suffers more than is reasonable and more than he deserves. Stay tuned.

Title: Dreamscaping
Author: Ad Absurdum
Fandom: Tron
Genre: slash
Pairing: Alan/Tron
Rating: R
Summary: Alan thinks he's losing his mind.
Timeline: Just before the first film (1982).
Disclaimer: Characters - not mine. No profit made.
A/N: Getting back to writing so my skills - such as they were - are a little rusty. Concrit welcomed.
On a different note: I think I managed to make programming sound so horribly kinky in this, I am a bit ashamed of myself. Only a bit, though.


( Read more... )

Well, fuck. Alan Rickman has died. And only a couple of days ago: David Bowie.

What is this world coming to?

OK, to ponieważ lubię poględzić o tym, co mnie aktualnie intersuje, to zapodam temat mangi.

Jak pisałem w poprzednim poście, wróciłem do czytania mangi w większej ilości, niż jedna na dwa miesiące. Teraz zresztą kiedy Waneko dogoniło Japonię z "Kuroshitsuji", manga ukazuje się mniej więcej raz na pół roku. Ale polecam jak ktoś nie zna - japońskie wyobrażenie o wiktoriańskiej Anglii - przynajmniej w Kuroszu - jest nieustającym źródłem rozrywki.

W ogóle to ostatnio zacząłem się też trochę jarać japońszczyzną w szerszym zakresie, że tak powiem: mangi, anime, słodycze (dobre bo mniej słodkie, niż polskie. Największy wybór mają w Harro jak ktoś chce spróbować), muzyka. Obecnie z tym ostatnim jestem na etapie SID. (tak tak, przez "Monochrome no kiss"). Zanim wpadłen na to, że można ich pewnie znaleźć na jutubie, to przesłuchałem kilka płyt (naaajs, polecam). A jak już zobaczyłem bend na obrazku, to się zdziwiłem, że wokalista wygląda jak dziewczyna :D

Poza tym zacząłem się uczyć japońskiego bo stwierdziłem, że języki europejskie nie stanowią dla mnie odpowiedniego wyzwania (nie ma to jak se znaleźć czellendż). Oprócz poprzednio wspomnianych kolorów krów i zapytań w sklepie, wiem jak policzyć do stu *yeah*.

W ramach materiałów do przyszłych ćwiczeń i po rozgryzienu japońskiego amazona (mają na szczęście interfejs po angielsku), zaopatrzyłem się też w parę tomików Makai Ouji po japońsku (czellendż accepted).

A skoro doszliśmy do tego tytułu, to się zatrzymajmy *this was smooth :D*. Po polsku manga ma tytuł "Książę piekieł - devils and realist" i jest na serio świetna. Jest wiktoriańska Anglia, anioły, demony, śliczna kreska, a polskie tłumaczenie jest super hiper i wogle. Tu opis ze strony sklepu wydawnictwa Studio JG:

Williamowi Twiningowi niczego do szczęścia nie brakuje. Jest bogaty, mieszka z wujem i lokajem w wielkim domu, chodzi do prestiżowej szkoły, a los obdarzył go niebywałą inteligencją i dobrym wyglądem. Jest przy tym człowiekiem twardo stąpającym po ziemi i nie wierzy w nic, co można by zakwalifikować jako zjawisko nadprzyrodzone. Jednak wszystko, co dobre, kiedyś się kończy... Firma wuja Williama bankrutuje i rodzina Twiningów zostaje bez pieniędzy.

Pewnego razu szukając w posiadłości wartościowych rzeczy, które można by było sprzedać, natrafia na tajemniczy pokój. Chłopak przez przypadek otwiera portal i przyzywa demona imieniem Dantalion, który informuje go, że jest jedynym, który może wybrać następnego władcę demonów! Jak potoczą się losy młodego Williama?

Tłumaczenie zawiera nieśmiertelne teksty typu: "Mój ci on" (kto pamięta z jakiej to lektury?) tudzież dialogi w rodzaju:
Kevin (kamerdyner Williama): Chce mnie panicz zwolnić?!
William: Przecież to ty chcesz odejść!
Kevin: Ależ ja tu tylko dorabiam na waciki.

Nie muszę chyba dodawać, że kamerdyner rządzi i wymiata (właściwie to wszyscy trzej rządzą) :D Oprócz tego jest jeszcze fanserwis i sporo możliwiści do slashu :D. Mam nadzieję, że SJG się dogada z wydawnictwem japońskim i od nowego roku będzie znowu wydawać mangę bo w Japonii wyszedł niedawno tom 11, reszta Europy jest na ok. 6-7 tomie, a my się zatrzymaliśmy na czwartym *wzdech*.

Ciąg dalszy ględzenia o mangach w kolejnym wpisie kiedyśtam.

Finally it's official with the dates, the hour and everything. COB will be playing on Dec. 13 at The Workshop in London. You can read about it on Facebook here and here.

I'm saving money for the trip, we'll see how it goes. Keep fingers crossed.